Blog Archive

Από το Blogger.

Αρχείο

13/8/12

Αγροτικός Iατρός θυμάται…


Αγροτικός Iατρός θυμάται…

Έρχονται στη ζωή κάποιες στιγμές που μια απόφαση μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Είναι σταυροδρόμια που καλείσαι να αποφασίσεις ποια κατεύθυνση θα πάρεις και ποιες άλλες θα αφήσεις πίσω. Κάπως έτσι, μετά από έξι δύσκολα χρόνια σπουδών στην Ιατρική Σχολή, η ζωή με έφερε μπροστά στην απόφαση να βρω τόπο να κάνω τη θητεία μου σαν αγροτικός ιατρός. Να βρω ένα μέρος όπου θα κάνω τα πρώτα μου βήματα στη νέα μου ζωή, ως γιατρός με καθήκοντα, ευθύνες και ταυτότητα απέναντι στην κοινωνία. Η Λακωνία με κάλεσε κοντά της. Ήταν ο προορισμός μου. Ζητούσα ένα Κέντρο Υγείας και η επιλογή της Αρεόπολης ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα έγινε καθοδηγούμενη από ένα ένστικτο και μια εσωτερική επιλογή την οποία ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω.
Ήταν Οκτώβριος του 2010 όταν βρέθηκα ένα βράδυ στην Σπάρτη. Ανάμεσα σε μια παρέα έψαξα πληροφορίες για την Αρεόπολη. Άσχημα τα πράγματα. Κάποιοι με προειδοποίησαν πως πήγαινα σε ένα μέρος άγριο. Σε ένα Κέντρο Υγείας ακέφαλο, χωρίς οργάνωση, χωρίς έλεγχο. Σε ένα μέρος όπου η Ιατρική ασκούνταν διαφορετικά. Ένιωσα φόβο και απογοήτευση για την επιλογή μου. Κάτι άγνωστο με είχε τρομάξει. Χωρίς όμως να το γνωρίζω ακόμη η ίδια, μια αλλαγή είχε αρχίσει να συντελείται. Μια αλλαγή χωρίς εμένα, για εμένα και ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της αλλαγής περίμενε και εμένα… τον δικό μου λίθο στο κτίσμα για να επισυμβεί.
                Έκπληξη ήταν το συναίσθημα που ένιωσα όταν ήρθε στα χέρια μου ένα δεκασέλιδο, καλογραμμένο και δεμένο πρόγραμμα, το οποίο μας καλούσε στον πρώτο κύκλο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης στο Κέντρο Υγείας Αρεόπολης. Του νέου Κέντρου Υγείας Αρεόπολης. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν στο Γενικό Νοσοκομείο Σπάρτης, κάνοντας την τρίμηνη υποχρεωτική εκπαίδευση μου, ήρθε το πρώτο κάλεσμα από το Κέντρο Υγείας Αρεόπολης.
                 Θυμάμαι ακόμα και σήμερα το πρώτο μου ταξίδι στην Μάνη. Ένα μεσημέρι, μετά την ολοκλήρωση της δουλειάς μου στη Σπάρτη, ξεκίνησα το ταξίδι μου προς την Αρεόπολη για να παραβρεθώ στο πρώτο μου μάθημα που διοργάνωνε το Κέντρο Υγείας. Ιανουάριος ήταν και κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό ο γεμάτος στροφές, μακρύς δρόμος με οδήγησε στην απομακρυσμένη Αρεόπολη. Φτάνοντας στο Κέντρο Υγείας θυμάμαι το νέο διευθυντή να έρχεται στην πόρτα και να με καλωσορίζει. Γύρω από αυτόν και παντού μέσα στο Κέντρο Υγείας μια ομάδα προσωπικού να τρέχει γεμάτη ενέργεια και ενθουσιασμό να οργανώσει τα απαραίτητα για την έναρξη του μαθήματος. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως πολύ σύντομα επρόκειτο να γίνω μέλος μιας νέας οικογένειας. Μιας ομάδας που δούλευε και συνεργαζόταν τόσο στενά, γύρω από έναν σκοπό, γύρω από έναν άνθρωπο μαέστρο. Και το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβαιναν κάπου τόσο απόμακρα, τους έκανε στα μάτια μου να φαντάζουν ακόμα πιο δεμένοι. Δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα που βίωσα. Σε ένα μέρος που φάνταζε ξεχασμένο και ο χρόνος σαν να είχε σταματήσει, εγώ βρέθηκα να παρακολουθώ μια ομιλία γύρω από τις τελευταίες και πιο σύγχρονες εξελίξεις στο χώρο της Υγείας. Για πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια σπουδών, έμαθα νέες έννοιες όπως η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, η παρακολούθηση χρονίων νοσημάτων. Από την ημέρα εκείνη και μετά ήξερα πλέον ότι η ζωή μου για τον επόμενο χρόνο θα συνεχιζόταν εκεί. Είχα ένα νέο σπίτι, ένα νέο σκοπό και μια νέα ταυτότητα. Μια νέα πρόκληση ανοιγόταν μπροστά μου.
Ο καιρός πέρασε και εγώ εγκαταστάθηκα πλέον στην Αρεόπολη. Η θέα του βράχου της Αρεόπολης και των νερών του κόλπου του Οιτύλου έγιναν καθημερινό μου βίωμα. Η εργασία στο Κέντρο Υγείας είχε αρχίσει. Η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη υποβοηθήθηκε πολύ από την παρουσία των συναδέλφων μου. Αμέριστη στήριξη και βοήθεια όποτε τη χρειάστηκα, αλλά ταυτόχρονα άντληση χαράς μέσα από το να προσφέρω και εγώ στη λειτουργία του Κέντρου Υγείας πάντα παραπάνω από αυτό που ο ρόλος μου με υποχρέωνε. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι ο ρόλος του γιατρού σε έναν τόσο απομακρυσμένο τόπο δεν γινόταν να χωρέσει μέσα σε τοίχους ενός κτιρίου και μέσα σε χρόνους ωραρίου. Υπήρχε κόσμος ο οποίος πίστευε και βασιζόταν σε εμάς. Όταν άκουσα το πρώτο ευχαριστώ, όταν για πρώτη φορά ένιωσα τη χαρά του να προσφέρω κάτι παραπάνω από υγεία σε αυτούς τους ανθρώπους, ήξερα πως ήμουν αφιερωμένη σε τούτο τον κόσμο. Έγινα κομμάτι της καθημερινής τους ζωής και αυτοί της δικής μου. Γνώρισα τα πρόσωπα τους, τις συνήθειες και τις φωνές τους και κατάλαβα πως γρήγορα έγινα και εγώ ένα παιδί της Μάνης. Ένα κομμάτι της κοινωνίας τους. Ένιωσα την πιο ζεστή τους αγκαλιά να με περιβάλει. Μου πρόσφεραν ψωμί, κρασί από το ποτήρι τους και μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους. Πληρώθηκα με ένα χαμόγελο τους και αυτό είναι θησαυρός που δεν εξαργυρώνεται. Αγαπήθηκα και αγάπησα.
                 Η Ιατρική και το λειτούργημα του να την ασκείς είναι κάτι που όπως πολύ καλά με έμαθαν στο Κέντρο Υγείας, δεν το μαθαίνεις στα βιβλία. Είναι κάτι που στο μαθαίνει ο ασθενής. Ο άνθρωπος. Εσύ βάζεις το στηθοσκόπιο, αυτός βάζει την αναπνοή. Εσύ βάζεις τον καρδιογράφο, αυτός βάζει την καρδιά. Χρειάζεται την αγάπη του κόσμου για να είσαι γιατρός τους. Με όσα μέσα είχαμε δώσαμε πραγματικές μάχες. Γρήγορη αντίδραση, σωστή διάγνωση, ιατρική παρέμβαση. Σώσαμε ζωές τόσο μέσα σε μάχες με τα λεπτά της ώρας κάτω από πίεση επειγόντων περιστατικών, όσο και μέσα από καίριες παρεμβάσεις σε χρόνια νοσήματα, τα οποία μακροπρόθεσμα ρυθμίζονται και προγραμματίζονται ή προλαμβάνονται παρέχοντας στον κόσμο καλύτερη ποιότητα ζωής.
                Δεν ξεχνώ την πόρτα του ιατρείου να ανοίγει και τον κόσμο να περιμένει στην αίθουσα αναμονής. Δεν ξεχνώ το τηλέφωνο να χτυπά, ακόμα και στη μέση της νύχτας και το ασθενοφόρο να ξεχύνεται στους δρόμους της Μάνης. Επισκέφτηκα πολλά μέρη, πολλά σπίτια και γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Έμαθα να δουλεύω κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Γέλασα, έκλαψα και καρδιοχτύπησα δίπλα στους ανθρώπους αυτούς. Ωρίμασα. Έμαθα να κάνω λεπτές ιατρικές πράξεις αλλά συνάμα, σαν ο καλύτερος εργάτης, βοήθησα στο να ξαναχτίσουμε το Κέντρο Υγείας. Το Κέντρο Υγείας που αποτελεί φάρο για τους κατοίκους εκεί. Έβαψα τοίχους, σκούπισα, φύτεψα και πότισα λουλούδια. Έκανα ό, τι μπορούσα για να κάνω το νέο σπίτι μου να είναι όμορφο και να λειτουργεί αρμονικά. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με λαμπρούς επιστήμονες και έμαθα πολλά τόσο στην καθημερινή εργασία, όσο και στις διάφορες εκδηλώσεις του Κέντρου Υγείας.
                 Και όταν έχεις πάρει τόσα πολλά, όταν έφτασες στη Μάνη «φτωχός» και φεύγεις «πλούσιος», καλύτερος γιατρός, καλύτερος άνθρωπος το δίκαιο προστάζει να αποδώσεις τα εύσημα. Να τιμήσεις τον τόπο και τον άνθρωπο που έβαλαν ένα μεγάλο σκαλί στην ανηφόρα της ζωής σου. Σε έναν τόπο γεμάτο πέτρα, κάποιος σκάλισε στην πέτρα της καρδιάς σου μια μεγάλη λέξη: «ευχαριστώ». Ευχαριστώ τον άνθρωπο που με έπιασε από το χέρι και με κράτησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα σα γιατρός. Ευχαριστώ τον άνθρωπο που το όνομα του έγινε φάρμακο στα σπίτια όλης της Μάνης. Αυτόν που έφυγε, περιπλανήθηκε και πιο δυνατός και σοφός γύρισε για να προσφέρει. Κύριε Μαριόλη σε ευχαριστώ που τα άλλαξες όλα. Σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί κάθε φορά που σε χρειάστηκα, ακόμα και σήμερα…
                Και πάνω που έγινα ένα με το Κέντρο Υγείας ήρθε η ώρα να καταλάβω πως αυτό ήταν κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Ο καιρός πέρασε και η θητεία μου ολοκληρώθηκε. Εγώ έφυγα προχώρησα και νέες προκλήσεις εμφανίστηκαν στη ζωή μου. Το Κέντρο αυτό όμως είναι εκεί. Είναι ακόμα εκεί και η καρδιά του χτυπάει. Είμαι περίφανη που υπήρξα κομμάτι αυτού του έργου. Άφησα τα ίχνη μου εκεί. Άφησε και αυτό όμως τα ίχνη του μέσα μου. Και θα τα έχω μαζί μου. Στο ταξίδι μου που συνεχίζεται…

                                                                                                                               
Την αγάπη μου,

Βασιλειάδου Στυλιάνα
Αγροτικός Iατρός Κέντρου Υγείας Αρεόπολης
07/12/2010 – 22/04/2012
   

Επικοινωνία

Ταχυδρομική Διεύθυνση

Κέντρο Υγείας Αρεόπολης

Αρεόπολη Λακωνίας

Τ.Κ. 23062


Τηλέφωνα

2733 - 360011

2733 - 051242

2733 - 051259


Fax: 2733 - 360025


E-mail: hcareopolis@gmail.com