ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΑΡΕΟΠΟΛΗΣ: Η Μαία του πόνου μας

17/2/11

Η Μαία του πόνου μας

Η Μαία του πόνου μας

Πρώτες σκέψεις και εμπειρίες ενός Αγροτικού Ιατρού στο Κέντρο Υγείας Αρεόπολης

Από το σκίρτημα της ελπίδας και της αυταπάρνησης γεννήθηκε η αγάπη, εκείνη που σεργιανίζει στα όνειρά μας και νοθεύει τις πιο μαύρες σκέψεις μας, εκείνη που αφουγκράζεται το αιώνιο και ερωτοτροπεί με το παρόν (εξάλλου το τώρα δικαιώνεται μόνο από τον έρωτα).Η αγάπη για τη φύση, η αγάπη για την ομορφιά, η αγάπη για τον Θεό, η αγάπη για τον άνθρωπο…
Τον άνθρωπο… το κτίσμα που έχει ευλογηθεί με μια κατάρα… να είναι φθαρτό, πρόσκαιρο, μα και ιάσιμο. Κι αν η κατάρα περνά μέσα από την μοναξιά του πόνου και της ανημποριάς, η ευλογία τίκτεται από τη μήτρα του πλησίον (εξάλλου μόνο η βοήθεια στο συνάνθρωπο γεννά τον άνθρωπο, μέσα στον άνθρωπο). Το χέρι που θεραπεύει είναι αυτό που γεφυρώνει το χάσμα της φύσης, που αναπληρώνει την ισορροπία του σώματος και τιθασεύει την αρμονία της ψυχής. Αυτό το χέρι, το χέρι του γιατρού, δεν είναι παρά η προέκταση εκείνου του χεριού που κάποτε ευλόγησε τον γάμο, τους αποστόλους, τα παιδιά, τη γυναίκα, την πόρνη, τη θυσία, τον άρτο…(εξάλλου ο γιατρός ανέκαθεν εθεωρείτο μικρός θεός ). Και αν το θαύμα της ίασης (εξάλλου ό,τι είναι θεϊκό δεν μπορεί παρά να είναι θαυματουργό) ίσως χρειαστεί πολλά χέρια για να τελεσφορήσει, σίγουρα η αφετηρία της, πηγάζει από τον γιατρό που αφουγκράζεται την ανάσα του πάσχοντος νυχθημερόν και τον γνωρίζει σαν να είναι μέλος της οικογένειάς του (εξάλλου αυτός ονομάζεται οικογενειακός γιατρός), του γιατρού της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Μπροστά στον πρώτο πόνο, την πρώτη σύρραξη του φθαρτού με το άφθαρτο, ο οικογενειακός γιατρός είναι αυτός που σκύβει στο προσκεφάλι του ασθενή… (ή μήπως του συγγενή του;)… και δροσίζει το μέτωπό του από τον ιδρώτα της αγωνίας του, της δοκιμασίας και της στεναχώριας του, ταγμένος και αφοσιωμένος στους σκοπούς της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας… η μαία του πόνου μας… αυτή που όταν γεννιέται ο πόνος, και παίρνει τις πρώτες ανάσες του (εξάλλου τότε ακούγεται και το πρώτο κλάμα, το κλάμα του… πόνου) τον υποδέχεται πρώτη στη ζωή, όχι για να τον νανουρίσει, μα για να τον σωπάσει. Η μαία που σκεπάζει κάτω από τη ζεστή κάπα της τον οικογενειακό γιατρό, εκείνον που συντροφεύει τον άνθρωπο πριν καν εκείνος ζητήσει τη βοήθειά του, στο δρόμο της πρόληψης, εκείνον που βλέπει πρώτο ο ασθενής στην οδό της ασθένειας, όπως το νεογέννητο βλέπει πρώτα τη μαία του, μα και εκείνον που θα συντροφέψει τον ασθενή από την αρχή της δοκιμασίας του ως την ίαση ή ακόμα και ως το θάνατο (εξάλλου ο θάνατος είναι το μόνο ασάλευτο θεμέλιο της ζωής). Όταν ο πόνος γεννηθεί (αφού έχει τραφεί μέσα στην ανθρώπινη μήτρα όχι από πλακούντα, αλλά από δάκρυ),τότε ο άνθρωπος τρέχει στο δικό του σύντροφο, τον γιατρό του λαού όπως τον ονομάζει και εκείνος σηκώνει σαν άλλος Κυρηναίος τον ξένο σταυρό, προσδοκώντας όχι μια σταύρωση, αλλά μια ανάσταση… μία έγερση από το κρεβάτι του πόνου.
Ένα τέτοιο όμως λειτούργημα απαιτεί μονάχα ανθρώπους ανιδιοτελείς, αφιλοχρήματους, εργατικούς, αγαθούς ή απλά… ανθρώπους. Κι αν η εποχή μας βασανίζεται από δυνάστες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο αληθινός γιατρός του λαού σφυρηλατεί την καθαρότητα και την αυταπάρνηση πάνω στο λειτούργημά του, δίνεται με όλο το είναι του στο σκοπό του και ταυτίζεται με τον πάσχοντα (εξάλλου και ο ίδιος δεν είναι άφθορος).Η σαγήνη του εύκολου και γρήγορου πλούτου δεν τον αγγίζει, η ματαιοδοξία δεν τον συνεπαίρνει και η ανευθυνότητα είναι κάτι άγνωστο για κείνον. Ο γιατρός του λαού είναι πάντα κοντά στον άνθρωπο που τον έχει ανάγκη και μακριά από τις ψεύτικες ανάγκες που δημιουργεί ο άνθρωπος. Ξέρει να ονειρεύεται, έστω μαζί με λίγους, (εξάλλου πάντα τα όνειρα είχαν λίγους οδοιπόρους) και τολμά να θυσιάζεται.
Όταν ο άνθρωπος ιχνηλατεί τις ουράνιες επιταγές και πασχίζει να αδράξει λίγο γαλάζιο χρώμα από τα ψηλά, ξέρει πως εκεί μπορεί να καθρεφτιστεί η εικόνα του ιατρού του λαού, εκείνου που γεμάτος αγάπη για το λειτούργημα και τον συνάνθρωπο, κόβει τον ομφάλιο λώρο του πόνου και δίνει ό,τι έχει για τον ασθενή του… λάθος… για τον συγγενή του…
Έτσι η αγάπη, που ενέπνευσε την αρχή αυτών των σκέψεων, (εξάλλου οτιδήποτε στη ζωή, τελικά γίνεται ή όχι, από αγάπη… είτε για τον εαυτό μας, είτε για τους άλλους ) μόνο αυτή μπορεί να εμπνεύσει τέτοιους ανθρώπους, τέτοιους γιατρούς, τέτοιες συνειδήσεις. Τότε ο λειτουργός της οικογένειας, ο σύντροφος της καθημερινότητας, ο γιατρός του λαού έχει επιτελέσει το έργο του… και κοιτάζοντας στον ορίζοντα διακρίνει την ατάραχη συνείδησή του (εξάλλου εκεί που η θάλασσα ακραγγίζει τον ουρανό δεν διακρίνονται κύματα)…

Ιανουάριος 2011

Δ. Πουλακίδας
Αγροτικός Ιατρός Κέντρου Υγείας Αρεόπολης

Ετικέτες: Ενδιαφέροντα Άρθρα

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΑΡΕΟΠΟΛΗΣ

HEALTH CENTER OF AREOPOLIS

Blog Archive

Κατηγορίες

Αρχείο

Η Μαία του πόνου μας

Επικοινωνία